Rođena u Novom Sadu, odrasla u Skoplju, umjetnički formirana u Zagrebu 1970-ih, afirmirana na međunarodnoj sceni u 1980-ima, Breda Beban završila je umjetnički i životni put u Londonu, gdje je početkom ratnih 1990-ih pronašla utočište zajedno s profesionalnim i životnim partnerom Hrvojem Horvatićem. Do njegove smrti 1997. godine, potpisali su kao tandem niz televizijskih emisija, kratkih filmova i video radova. Horvatić je pritom brinuo za (filmsku) formu, a Beban je osmišljavala sadržaj, crpeći ga u početku iz svoje transavangardne likovnjačko-performerske prakse. Naslanjajući se na filmsku avangardu i modernizam (Bressona, Dreyera i Tarkovskog) te na bizantsku umjetničku tradiciju, u zajedničkim meditativnim radovima tematiziraju prolaznost vremena i moć sjećanja, istražuju spiritualne dimenzije (balkanskog) krajolika kao zrcala psiholoških stanja i raspoloženja ('Taking on a Name', 1987), ali i ljudskog lica 'kao krajolika' ('Geography', 1989).

S odlaskom u egzil prevladava stanje 'trajnog gubitka' (doma i domovine), u kojem prožimanje osobnog i povijesnog iskustva u protonarativnoj formi dobiva prizvuk tihe sjete i nostalgije ('Absence', 1994, 'Hand on the Shoulder', 1997). Nakon programatski inscenirane i uglazbljene (ženske) emancipacijske geste Brede Beban u posljednjem zajedničkom filmu 'Jason's Dream' (1997), to se raspoloženje pojačava u njezinim samostalnim radovima od 1998. godine, kao što je niz od šest 'malih filmova za plakanje' iz 2003. ('Imagination is Funny', 'One Day in a Far-off Place Somewhere' i dr.). No autorefleksivni 'Walk of Three Chairs' iz iste godine, evokacija zgode iz obiteljske povijesti performansom na splavi koja plovi beogradskim ušćem, nedvojbeni je vrhunac emancipirane nostalgije autorice, u kojoj se njezina intimna geografija prepliće s geografijom i melosom trajno izgubljena zavičaja.