Stevan Luketić rođen je u Budvi 1925. Nakon kratke vojne karijere koja je započela sudjelovanjem u NOB-u, posvećuje se kiparstvu, gdje od 1960-ih nastupa kao jedan od predstavnika enformela. Do kraja života zanimale su ga ekspresivne i neuređene forme koje proizlaze iz unaprijed određene strukture, a ova izložba daje izbor iz radova s naglaskom na takvoj estetici, od 1960-ih, do 1980-ih.

Luketić je radio veliki reljef za kongresnu dvoranu Kockice, odnosno Zgrade Centralnog komiteta Saveza komunista Hrvatske, spomenik u Dotršćini u Zagrebu, skulpturu na Prečkom u Zagrebu kraj Zgrade kompjutorskog centra, spomenik u Lepoglavi i fontanu u Makarskoj, kao i niz drugih javnih ostvarenja.

Godine 2002. održana mu je retrospektivna izložba u Domu HDLU. U katalogu voditelj galerije i kustos izložbe Feđa Gavrilović piše: „Skulpture Stevana Luketića iz 1960-ih pronašle su svoj izraz unutar poetike enformela. Topljenje metala stvorilo je zanimljive i ekspresivne uzorke: pravokutne ploče s urezima i otvorima poput rana na mesu, ili okrugle organske oblike unutar kojih se nalaze gusti tragovi taljenja i amalgami čavala (elementa čiji je strukturalni potencijal tih istih godina koristio i Dušan Džamonja). Početkom šezdesetih Luketić radi i prve skulpture od odbačenih hladnjaka automobila (kilera), pri čemu se vidi fascinacija njihovom linearnom mrežom, pravilnom konstrukcijom unutar koje intervenira topljenjem i dodavanjem metala, čime se postiže zgužvana i intrigantna tekstura. Takva je, primjerice, Skulptura XXIII, iz 1963.“