Iako je Guibert i za života bio već priznati autor i fotograf, novinar za Le Monde te koscenarist, zajedno s Patriceom Chéreauom, nagrađivanog filma 'Ranjeni čovjek' (1983), ne bi bilo nimalo preuzetno reći da prava, sadržajna i konzekventna recepcija njegova djela započinje tek nakon autorove preuranjene smrti.

Dovoljno je zapravo samo letimično pogledati broj hommagea, prijevoda, scenskih izvedbi i javnih čitanja upriličenih nakon njegove smrti da bi se uvidjela jačina odjeka Guibertova djela. Jednako tako, posthumno mu je priređen i čitav niz fotografskih izložbi, od kojih je posljednja, retrospektivna, postavljena prošle godine u uglednoj Maison Européenne de la photographie u Parizu.

U tom se kontekstu može tumačiti i pothvat domaće izdavačke kuće Domino koja je nedavno predstavila novi prijevod Guibertovih dnevničkih zapisa 'Mauzolej ljubavnika' (prijevod: Saša Sirovec, Zlatko Wurzberg), nakon prijevoda djela 'Citomegalovirus', 'Moji roditelji', 'Samilosni protokol' i 'Lud za Vincentom'.

Dnevnički zapisi obuhvaćaju period od 1976. do 1991, a premijerno su izdani u Francuskoj tek 2001. godine. Nedatiran i ispisan u seriji fragmenata, Guibertov dnevnik djelomično i odgovara svom žanrovskom poslanju, rasvjetljavajući biografske pojedinosti piščeva života, njegove ljubavne afere s muškarcima koji su mahom označeni tek prvim slovom, primjerice T., iskustva s putovanja, složeni odnos s vlastitom porodicom i naličje jednog naizgled mondenog pariškog života. No istovremeno, 'Mauzolej ljubavnika' bilo bi nepravedno svesti tek na seriju spretno napisanih i razbarušenih biografskih zapisa.

Djelo se, s distancom koju danas pruža, može posve legitimno smatrati jednim od glavnih izvorišta Guibertovog opusa, opusa koji je u cijelosti natkriven jednom razvedenom i intenzivnom formom introspekcije. Kako stilski, tako i tematski, dnevnik predstavlja izvjesni kompendij njegove umjetničke prakse, u kojem su na petstotinjak stranica nagoviješteni i skicirani ne samo ostali autorovi književni tekstovi, uspjeli i neuspjeli pokušaji pisanja, želje, ambicije, strahovi i nagnuća, već u kojem se, možda i najrazvidnije, razotkriva jedna osebujna poetika pisanja.

Naime, već se za piščeva života pri spomenu njegova djela uvriježio naziv autofikcija, koji je 1977. skovao pisac Serge Doubrovsky, a kojim se označava snažni fikcionalni upliv u tekstualnom razvitku klasičnog, ispovjednog ja. ('Moje se priče pišu same, pod impulsom sentimentalne naglosti, ili pomaka, pišu se poput pisama, a ponekad bi pripovjedačko ja skrenulo prema on ili bi se pomalo prerušilo, to su bili jedini pokušaji fikcije koji su se prolamali.')

Razne i fluidne definicije (govori se, među ostalim, i o tzv. 'lažnom romanu') manje su bitne, koliko je bitnije zamijetiti taj simbiotski odnos pisanja i života, pisanja i tijela u čitavom Guibertovom opusu. Sam je u jednom intervjuu izjavio da često 'ima dojam da vodi dvostruki život, razapet između njegove blage ćudi i bestidne naravi svog djela'. A njegovo se književno djelovanje sastoji upravo u 'približavanju' iskustava istine i pisanja.

Proces ogoljivanja čitatelju je ponuđen kroz čitav niz ispovjednih epizoda, ispričanih bez kompleksa, kao i u seriji slobodnih divagacija i anegdota, razvijenih na temelju naizgled najbanalnijih impulsa.

Tu prividnu raspršenost dnevničkih fragmenata čvrsto na okupu drže izvanredna stilska konzistentnost u nesustavnosti pisanja (naime, za onog kojeg bi zanimala piščeva biografija i faktografska kronologija, njegov dnevnik vjerojatno ne bi bio najzahvalniji izvor) i cikličko vraćanje motiva.

Guibert, naime, njeguje upravo fetišistički odnos sa svojim središnjim preokupacijama kao što su odnos prema tijelu, prema (homo)seksualnosti te odnos prema smrti, razvidan već i u ranim spisima iz sedamdesetih godina. ('Tako bi i tu knjigu činilo jedino sinkopirano pisanje, fantazija neprestano odgađane smrti.')

A ako zbog ničeg drugog, Guiberta danas valja čitati zbog rijetko hrabrog i bespoštednog pogleda spram sebe.